Tennessee

Tennessee Eisenberg era un dos moitos estudantes da Universidade de Regensburg. Tiña 24 anos e vivía non moi lonxe de onde vivo eu agora, á outra beira do río Regen. Hoxe Tennessee xa non está. Había stencils co seu rostro por algunhas paredes da cidade, pero borráronos, como quixeran borrar a vida de Tennessee e a súa incómoda lembranza. E unha pregunta, se todo isto era necesario, se a traxedia era precisa.

Segundo a Policía houbo unha grande liorta nesa vivenda. Tennessee ameazou cun coitelo de cociña ó seu compañeiro de piso, pouco se sabe dos detalles, e este chamou á Policía. Os axentes, sempre segundo a súa versión, tentaron reducir ó estudante con porras e un esprai de pementa, sen éxito. E abriron fogo. Disparáronlle.

Tennessee tiña un coitelo na man e estaba fóra de si, pero ningunha arma de fogo. Nese intre non había outra persoa baixo a súa ameaza non sendo os propios axentes. Os dous policías dispararon dezaséis veces. Doce das balas atoparon o corpo do rapaz e causáronlle a morte. Doce balas. Un rapaz só cun coitelo. Preguntas e dúbidas, consternación e horror.

Logo, a mascarada oficial e a loita da familia para esclarexar o acontecido. Unha familia nun longo proceso contra a Administración, xuíz e parte. Unha investigación defectuosa, peritaxes contraditorias. Ano e medio dun proceso caro, gravoso para os achegados do mozo e inútil. A recente sentencia non deixa culpables, nin aclara dúbidas, nin responde preguntas, só bota terra por riba.

Orde non significa Xustiza. Nin tampouco Seguridade. Porque cun estudante acribillado a balazos e os que o causaron facendo roldas de uniforme e con armas de fogo ó cinto, eu non me sinto máis seguro. Si indignado, e triste.

Doce balas.

Era necesario todo isto?

Quen nos protexe dos nosos protectores?

Doce balas.

Se vos interesa e sabedes alemán, na páxina que dispuxo a familia ó efecto podedes informarvos máis, así como nas ligazóns á prensa que nela se atopan. De alí tomei a imaxe de enriba.