Retranca impresionada

Supoño que xa vos chegaría a nova, bastante surrealista. Á imprenta murciana encarregada (e pagada por contrato) de imprimir a revista humorística Retranca non lle gustou o vindeiro número, adicado como vedes ó senlleiro acto relixioso-folclórico por parte do papa bávaro que terá lugar en Compostela, e decidiu cruzarse de brazos, poñerse de fuciños e non sacar o número. Retranca, despóis de alucinar co ditame deste inesperado Comité Moral Impresor Murciano, xa reaccionou e emitiu un comunicado. A revista sairá e tomaranse medidas contra esta xente con problemas morais para publicar pero non para cobrar. Ti paga e xa veremos se nos gusta.

Malos tempos para a retranca, non a revista, refírome á retranca en minúscula e o humor en xeral, e bos tempos para a censura. Antes os censores viñan pechar as imprentas e secuestrar as publicacións incómodas, agora as imprentas censúranse elas soas. Antes era en nome de Deus, da Orde, do Réxime. Agora é en nome da Liberdade (poñan aquí un interrogante de tamaño de fonte 38), a corrección política, o respeto (entendido nunha soa dirección, cara eles), a tolerancia (con eles) e ata a paz, a igualdade (esta con fonte Arial 46), a liberdade de culto (para eles, mentres pagues ti) e o sursum corda. Antes era un cometido dos poderosos, dos gobernos e do Ratzinger de turno e os seus sinistros subordinados, pero agora todo o mundo quere ser censor. Non só os políticos, tamén os impresores, as amas de casa indignadas, as asociacións de pais, os tertuliáns da tele ou do teu bar, os intelectuais, os de esquerdas e dereitas, todos apuntan ledamente co dedo a tal libro, revista, película ou persoa e din que é un escándalo, que iso non debería permitirse. É máis fina, máis sutil, e efectiva. Retranca seica se ceibou, pero pensade no El Jueves. Ou en Wikileaks. Ou… Quitando estes exemplos, o Poder acadou o imposible, que nos censuremos a nós mesmos, que ergamos o puño cara o goberno e lle esixamos censura. A censura máis frecuente vén de dentro.

Pero agora a Retranca gañou, con maiúsculas e minúsculas, e fará que riamos moitos mentres outros reviran a vista amargados e sinalan co dedo. Que sinalen.

Tennessee

Tennessee Eisenberg era un dos moitos estudantes da Universidade de Regensburg. Tiña 24 anos e vivía non moi lonxe de onde vivo eu agora, á outra beira do río Regen. Hoxe Tennessee xa non está. Había stencils co seu rostro por algunhas paredes da cidade, pero borráronos, como quixeran borrar a vida de Tennessee e a súa incómoda lembranza. E unha pregunta, se todo isto era necesario, se a traxedia era precisa.

Segundo a Policía houbo unha grande liorta nesa vivenda. Tennessee ameazou cun coitelo de cociña ó seu compañeiro de piso, pouco se sabe dos detalles, e este chamou á Policía. Os axentes, sempre segundo a súa versión, tentaron reducir ó estudante con porras e un esprai de pementa, sen éxito. E abriron fogo. Disparáronlle.

Tennessee tiña un coitelo na man e estaba fóra de si, pero ningunha arma de fogo. Nese intre non había outra persoa baixo a súa ameaza non sendo os propios axentes. Os dous policías dispararon dezaséis veces. Doce das balas atoparon o corpo do rapaz e causáronlle a morte. Doce balas. Un rapaz só cun coitelo. Preguntas e dúbidas, consternación e horror.

Logo, a mascarada oficial e a loita da familia para esclarexar o acontecido. Unha familia nun longo proceso contra a Administración, xuíz e parte. Unha investigación defectuosa, peritaxes contraditorias. Ano e medio dun proceso caro, gravoso para os achegados do mozo e inútil. A recente sentencia non deixa culpables, nin aclara dúbidas, nin responde preguntas, só bota terra por riba.

Orde non significa Xustiza. Nin tampouco Seguridade. Porque cun estudante acribillado a balazos e os que o causaron facendo roldas de uniforme e con armas de fogo ó cinto, eu non me sinto máis seguro. Si indignado, e triste.

Doce balas.

Era necesario todo isto?

Quen nos protexe dos nosos protectores?

Doce balas.

Se vos interesa e sabedes alemán, na páxina que dispuxo a familia ó efecto podedes informarvos máis, así como nas ligazóns á prensa que nela se atopan. De alí tomei a imaxe de enriba.

The Wire

Os dous bandos, estudándose

Non é un segredo que a narrativa audiovisual no cinema baixou en picado, polo menos se falamos de Hollywood e as salas comerciais. Pero este declive vese compensado pola suba enorme de calidade das series de televisión, polo menos as que veñen dos EEUU e sobre todo as desa factoría de soños (desacougantes, en moitos casos) que é a canle HBO.

Ando enganchadísimo a unha das mellores series que nunca se fixeron, din os expertos e eu aserto: The Wire, ou Baixo Escoita. Coido que se emite na nosa terra en Voz TV. É unha serie de televisión policíaca ambientada en Baltimore, cun argumento centrado sobre todo na guerra contra o narcotráfico. Que ten de orixinal isto, logo? Non o vimos xa mil veces?

A diferencia é que nunha serie policíaca un caso dura un capítulo. En The Wire dura unha tempada. Moito verismo (mellor ca dicir “realismo”), personaxes fascinantes, unha liña que atrapa e sorpresas. Para un espectador afeito ás series máis típicas pode parecer “lenta”, pero para os amantes dos detalles, A Escoita é unha obra mestra. Porque hai malos e regulares, pero non hai heroes. Hai negros e unha manchea de tons grises, pero non brancos. O multienfoque do problema da droga e a delincuencia non pode ser máis completo: delincuentes que o son porque non teñen outra saída mellor cá de vender pouco a pouco a súa moralidade, a violencia que o invade todo, un corpo de policía anquilosado e máis preocupado das estatísticas cá de vencer ó crime, unha utopía risible. Axentes queimados, desmoralizados, alcoholizados ou corruptos, axentes cun sentido do deber increbable e moi incómodo para o seu entorno. Un sistema burocrático, político, educativo e xudicial ineficaz, hipócrita ou directamente corrupto. E narcos que fan e desfan nas súas esquinas. Diálogos crus e xeniais, actores sobresaíntes, mesmo no medio de tanta podremia, moito humor. Un puzzle coral e xenial que se resolve dunha forma nada “redonda” e dun xeito que non satisface totalmente ós que están dun lado da lei nin ós do outro. Como a vida.

Así é como Bunk e McNulty analizan unha escena do crime de meses atrás, que non fora analizada no seu momento por neglixencia. Calquera semellanza co CSI é coincidencia.

Un dos meus personaxes favoritos é Omar Little. Un castrón que anda por aí cun pistolón atracando camellos e narcotraficantes. Un tipo duro, listo, no gume da navalla entre a policía que o quere prender e os narcos que o queren morto. E homosexual.Aquí, nun desafío non visto dende os vellos western. Está en inglés, e ademáis nun inglés rabudo, dialectal e case incomprensible. Facédeme caso, non vos fará falta enteder tódalas palabras. E se podedes, mirade a serie en versión orixinal con subtítulos. O rival, o Irmán Mouzone, un refinado asasino a soldo de Nova Iorque.

Recoméndovola. Para degustar con calma. Se chegades ó segundo capítulo ou ó terceiro, tanto terá. Estaredes enganchados.

Algunhas frases:

“(Omar a un avogado, en contra do cliente do cal está testificando e este tenta botar abaixo a súa credibilidade).

– Vostede anda por aí cun arma, collendo o que lle peta.

– Tal coma ti. É o mesmo xogo. Eu levo unha pistola, ti un maletín”.

“(Bunk, un policía) Eu tan só son un modesto policía de non moita intelixencia e cun descomunal carallo… vale, igual non tan modesto”

“(Entre policías) – Non sei como queren que gañemos a guerra contra as drogas

– Isto non é unha guerra

– Por que o dis?

e- As guerras rematan.”

“(Bunk, outra vez, falando de Lester, un compañeiro, cando este marcha) ¿Ves que escarranchado camiña? Iso fíxenllo eu”.

“(Irmán Mouzone) Sabes cal é o negro máis perigoso? O que ten un carné da biblioteca”.

“(De novo o avogado e Omar) – E por que lle disparou a (…)

-Tiñamos un desacordo

– En cal punto?

– El pensaba que podía conservar a súa fariña e os cartos que estaba facendo con ela. Eu era doutra opinión.”

En resumo: o melloriño. Para ver e rever.

Pintada na cabeceira da serie. Baltimore, Maryland

Álbumes dobres e malditos

Estiven cismando, e non son o primeiro, na maldición dos dobres álbumes. Cando unha banda de rock cun estatus saca unha obra extensa e ambiciosa, acada o éxito con ela e logo non ergue cabeza. Hai varios exemplos. Exceso de cobiza? O éxito queima? E falo de álbumes de estudio cunha chea de cancións novas, non de discos en directo ou grandes éxitos. Claro que en moitos casos foi un canto do ciño, a súa última expresión de creatividade antes dunha final inevitable, e non a causa desta.

– Led Zeppelin, Physical Graffiti, 1975.

Os Zep xa eran nas súas propias palabras “Non é que sexamos a mellor banda do mundo. É que somos infinitamente mellores que quen queira que sexan os segundos”. Recado para Deep Purple e alarde de modestia á parte, Led Zeppelin gravaron historia do rock a lume sobre vinilo durante os setenta e co Physical Graffiti romperon o seu teito. Unha obra mestra, escura e xenial, que o xoga todo ou nada en tódolos tapetes entre o blues e o hard rock e gaña tódalas partidas. E o que está soando mentres escribo estas liñas.

(Curiosidade: Localización do edificio da portada)

E despois: Poucas bandas representaron o lema de “sexo, drogas e rock’n’roll” coma os Zeppelin. Xiras multitudinarias e derreantes, excesos, polémica, bruxería, drogas… Sacaron tres álbumes máis, pero moi por debaixo do seu nivel (deixo constar que Zeppelin en horas baixas patéalle o cu ó 99,979 % das bandas que poidas escoitar hoxe na radio). No 80 John “Bonzo” Bonham, o seu batería e posiblemente o mellor batería de rock da historia, morreu dun coma etílico. 25 vodkas seguidos. A banda separouse.

E a min, que me enterren con isto:

http://www.goear.com/files/external.swf?file=9c1dd0d

– Pink Floyd, The Wall, 1979.

Non son eu moi Pinkfloydiano, pero esta inmensa obra conceptual está recoñecida como un cumio da música popular do século pasado (si, o XX rematou xa hai unha década, asúmeo, somos vellos). Pink Floyd xa eran moi grandes, pero con isto tocaron o ceo.

E despois: Sacaron un disco máis e Roger Waters saíu da banda, e ademáis entrou en litixio con ela para que o resto dos membros (David Gilmour sobre todo) non sacasen máis obras co nome de Pink Floyd, ó que consideraba un proxecto rematado.

– Guns N’ Roses, Use your Illusion I e II, 1991.

Ai meus. Eu medrei con esta merda. E así quedei.

De tódalas bandas de pelo cardado con base en Los Angeles, os Guns amosaron na súa ópera prima Appetite for Destruction, que eran os mellores, os que tiñan máis actitude, os máis castróns de todos. E sacaron os Illusion, e se converteron na maior banda de hard rock do planeta. Non é propiamente un álbum duplo, xa que as trinta cancións están repartidas en dous álbumes independentes, pero parte dunha unidade estética. En resumo: xogada xenial, había que pasar dúas veces por caixa. O éxito de vendas foi esmagante, estivo soando por tódalas partes moitísimo tempo despóis da súa saída. Ten de todo, e hai quen o poida acusar de comercial nalgúns temas, pero aguantou moi ben o paso do tempo. Pasaron da inmediatez case punk do Appetite a cancións máis elaboradas e producidas. Pero tamén hai caña. Hoxe bandas, discos e xiras así, para ben ou para mal, son cousa do pasado. O negocio mudou.

http://www.dailymotion.com/swf/video/x1cfbf?width=320&theme=none&foreground=%23F7FFFD&highlight=%23FFC300&background=%23171D1B&additionalInfos=1&start=&animatedTitle=&autoPlay=0&hideInfos=0

E despois: Seguiulle unha monstruosa xira de concertos de dous anos, arrodeada de escándalos e polémica, que queimou creativamente ós músicos. O ego de Axl medrou ata acadar o tamaño de Saturno, o grande Izzy Stradlin baixouse do barco nada máis comezar e tódolos membros orixinais da banda foron desertando. Só deron sacado pouco despóis un disco de versións, e hai pouco, o Chinese Democracy, de onde dos membros orixinais só queda Axl e do espírito de Gn’R… moi moi pouquiño. E entre estes dous últimos discos tomaron unha pequena pausa de… 17 anos!!!! O paradigma de autodestrucción dunha banda. Non podían separarse sen máis, non. Eles non. O de non facer ruído non vai con eles.

– The Smashing Pumpkins, Mellon Collie and the Infinite Sadness, 1995.

Os Smashing non se conformaron con ser incluídos no marasmo do grunge e o rock alternativo noventeiro, movemento que comezaba esmorecer, e decidiron rachalo con esta descomunal obra, onde tocaron tódolos estilos, dende o hard máis fero ata o pop máis delicado e melódico. Os dous discos, Twilight to Starlight e Dawn to Dusk eran unidades conceptuais por separado, pero o “Mellon Collie” vendíase todo xunto. Unha marabilla. E con moitísimo éxito. As descargas legais ou ilegais aínda non asasinaran ás rock stars.

http://www.dailymotion.com/swf/video/xcu9m7?width=480&theme=none&foreground=%23F7FFFD&highlight=%23FFC300&background=%23171D1B&additionalInfos=1&start=&animatedTitle=&autoPlay=0&hideInfos=0

E despois: Tamén posuían un líder cun ego descontrolado, Billy Corgan, coa diferencia de que os seus compañeiros “tragaban” máis. E a Corgan fóiselle moito a cabeza, sobre todo despóis do “Machina“. O guitarra James Iha comezou soltar caralladas como que non tiña sentido facer rock, que o futuro estaba na electrónica, e o son das súas novas creacións fíxose cada vez máis diletante e afastado do rock. Tamén se separaron e emprenderon unha longa pausa de sete anos. Volveron hai pouco co Zeitgeist, un disco menos ambicioso e máis inmediato, case unha volta a casa de puntiñas. Pero xa é algo.

– Red Hot Chili Peppers, Stadium Arcadium, 2006.

De novo vinteoito cancións e de novo a banda a presumir de tesoira, que aínda tiñan máis e quedaron fóra. De novo un disco moi bo, con varios temazos. Os Chili xa non eran aqueles que cruzaban pasos de peóns vestidos só cun escarpín (estratéxicamente situado) nin facían o funk furioso de antano, tendo evolucionado a un estilo máis personal e melódico. Para gustos, hai quen o desfruta, outros que din que remataron con eles co Californication, ou co Blood Sugar Sex Magik ou mesmo antes. Eu penso que se nos abstraemos da súa longa traxectoria como banda,  hai cancións moi boas, que é o que conta. Iso si, se non o digo rebento: a portada é un HORROR, das peores da historia.

E despois: John Frusciante, uns dos mellores guitarras do planeta e alma dos RHCP, deixa a banda, á que se lle presenta un futuro incerto. Non sacaron disco ningún de estudio desde aquela.

– System of a Down, Hypnotize e Mezmerize, 2005.

Unha das mellores bandas de metal desta década que remata sacou estes dous discos cunha separación de meses, ainda que son concebidos coma un todo e, de feito, as carpetas dos CD acóplansen entre elas, podéndose gardar coma un álbum doble. Fantásticos, superan definitivamente a onda nu-metal da que proviñan e arrasan con todo. O telón de fondo, a guerra de Bush Jr. e a dor que causaba e causa. A banda comprometeuse sempre activamente en contra desa barbarie.

http://www.dailymotion.com/swf/video/x2n4nm?width=480&theme=none&foreground=%23F7FFFD&highlight=%23FFC300&background=%23171D1B&additionalInfos=1&start=&animatedTitle=&autoPlay=0&hideInfos=0

E despois: A banda anuncia un receso, no que os seus membros sacan proxectos en solitario (Serj Tankian, Scars on Broadway, ambos moi recomendables). O seu regreso foi anunciado e logo adiado. Mal xeito ten isto.

Sabedes de máis exemplos desta maldición? E noutros estilos, fóra do rock?