Crónicas escocesas

Xa hai uns días que regresei da visita en Aberdeen, transcorrida entre o 28 e o 31 de Maio. O pouco tempo que levo reintegrado na rutina estiven poñendo en orde as miñas fotos, que están como as miñas lembranzas desa estadía: fermosas, caóticas, en diferentes carpetas sen conexión aparente, ocultas ou repetidas. Así que tentaremos poñelo todo en orde e contalo desde o principio.

Como xa contara, participei nuns talleres literarios en Regensburg, por aquilo de tentar escribir dun xeito creativo en alemán, lingua que domino máis ou menos ben pero da que nunca terei o dominio e a naturalidade que teño coa miña lingua materna.

Bandeiras de Aberdeen e Regensburg na Casa do Concello

Regensburg está irmanada con moitas cidades, coas que abriu vías de cooperación cultural: Pilsen (Chequia), Tempe (Arizona, USA), Clermont-Ferrand (Francia), etc., mais o irmanamento máis antigo é coa cidade escocesa de Aberdeen. Este ano é o sesenta aniversario e para conmemoralo convocouse un concurso literario en ámbalas cidades. Seleccionaríanse vinte textos (dez de Aberdeen e dez de Regensburg) e publicaríase un libro conmemorativo. Desde o taller animáronos a participar, e tiven o atrevemento de escribir un texto en alemán e envialo. E eles tiveron o atrevemento de premialo e seleccionalo para o libro. Imaxinade a miña ledicia. Gañar un premio literario noutra lingua, o idioma co que pelexo todos os días, pelexas que adoito perder, e por riba que mo publiquen.

Mais as ledicias non remataron aí. O concello de Aberdeen decidiu lanzar o libro como se merece no seu May Festival e para iso convidou a dous dos autores da parte alemana. Un fun eu, para a miña sorpresa e emoción. A outra, a miña compañeira de viaxe, a novísima Lena Dirnberger, que xa pode dicir que ten un texto (merecidamente) premiado ós seus vinte aniños.

Passages, o libro.

Nada máis chegar, puxéronme o libro na man: chámase Passages, New Writing from Aberdeen and Regensburg. A edición estivo a cargo do bo de Shane Strachan e da editora regensburguesa Edition Vulpes. Cada texto está en inglés e alemán, e tradución dos textos nas dúas direccións estivo a cargo da aberdoniana Helen Stellner, que xa hai moitos anos que cambiou Escocia por estas ribeiras bávaras do Danubio. O volume é sinxelo e fermoso. Cabe a curiosidade que se podía participar con textos escritos nos dialectos locais: bávaro en Regensburg e o doric, o inglés-escocés propio de Aberdeen. Helen tivo a feliz idea de traducir os textos en bávaro a doric e viceversa, para que non perderan o seu achegamento e o seu sabor local.

A visita foi intensa e afortunada. Tratáronnos a Lena e a min como reis. Os propios Shane (autor novo e coordinador de Write Aberdeen) e Helen exerceron de magníficos anfitrións. Amosáronnos os segredos da fermosa Aberdeen e mesmo nos levaron a excursións, que logo relatarei.

Helen Stellner, Lena Dirnberger, este que escribe e Shane Strachan na asociación artística Seventeen de Aberdeen.

O sábado 30 de Maio foi o grande día: a presentación do libro e a lectura dos participantes. Foi unha experiencia. Foron e leron oito dos dez participantes escoceses, ademáis de Lena e de min mesmo, que suei gordo para ler en inglés. Por riba, tocoume ler de último. Mais todo foi ben.

Aquí, sufrindo en inglés. Mais feliz, non pensedes.

Despóis, houbo unha recepción na casa do concello, a cargo do alcalde (en Escocia ó cargo chámaselle Sir Provost), cos autores e outros convidados.

We celebrated a new book – Passages – launched @aberdeenuni#MayFestival with a civic reception at the Town House. pic.twitter.com/C8zQXdcORa

— LordProvostAberdeen (@LordProvostAbdn) May 30, 2015

//platform.twitter.com/widgets.js

O salón do concello é impresionante e solemne, mais o ambiente cos outros escritores foi distendido e entretido. E si, houbo pinchos. Sempre había pinchos. É unha terra celta como a nosa, na que a hospitalidade se rexe por un parámetro: o convidado non pode marchar con fame.

O alcalde, Shane e os escritores do libro que asistiron ó acto (os escoceses, Lena e mais eu). Boa xente!

Aberdeen é unha cidade inesperadamente fermosa. En contraste coa tranquila e medieval Regensburg, Aberdeen non mira atrás á historia nin se preocupa demasiado polo turismo, senón que vive no presente. É unha cidade viva, ruidosa, barullenta mais con recunchos encantadores. Vivía da pesca e do seu importante porto ata os anos 70, mais este sector desapareceu para dar paso ó fornecemento das plataformas petrolíferas do mar do Norte, das que Aberdeen é un dos portos base máis achegados. Non hai petroleiros, senón inmensos cargueiros que fornecen ás plataformas de todo o necesario, incluídos os traballadores.

Porto de Aberdeen

Mais o pasado tamén deixou un barrio histórico ben conservado. Aberdeen é famosa por ser a Cidade do Granito, a pedra local que lle dá a súa cor gris característica.

Marischal College

Castlegate

Cemiterio da Kirk (Igrexa) de St. Nicholas. Gaivotas por toda a cidade, por todas partes. Punto de conexión coruña.

Mais un puntazo a favor de Aberdeen: ten mar. Non só iso: ten praia, a unha distancia camiñable do centro.

A un extremo da praia, aillado da cidade polo porto e esquecido pola especulación, está o antigo barrio pesqueiro do Footdee ou Fittie. As casas de pescadores recuperáronse e decoráronse en plan kitsch, e son sé de iniciativas artísticas.

Os nosos anfitrións, riquiños ata o exceso, non se contentaron con amosarnos a cidade, senón que nos levaron coñecer unha Escocia algo máis profunda, tampouco lonxe de Aberdeen: a vila costeira de Stonehaven.

Porto de Stonehaven

As principais atraccións de Stonehaven son a súa praia e, a milla e media de camiñada, as ruínas do castelo de Dunnotar, tan impresionantes por si mesmas como o seu enclave, metido no mar entre cantís. Albergou gloria e tamén historias terribles, como era habitual: asedios, masacres e asasinatos, mais hoxe só hai paz, historia e boas vistas.

Chorima escocesa

E que máis vou contar de Escocia. A xente é amable e educada. Hai toxos, mais os camiños están libres para camiñar. Ata as vacas son amables.  O fish and chips, que eu pensaba que era unha friturada de peixe sen moito mérito, está boísimo. Cómese ben, en xeral. O peixe é fresco, a carne non falta. Con todo non cheguei probar o Haggis, a comida nacional, unha especie de botelo de año. E o símbolo nacional eles din que é o cardo na botánica, o whisky nos licores (unha relixión aquí, non é un estereotipo) e o unicornio na heráldica, mais son tamén inventores de grandes avances da humanidade como a barra de Mars fretida. Vou repetir o concepto. Collen unha barra de chocolatina de Mars. Empánana. E frítena. Eu vino. E comino. Cambiou a miña vida, para mellor. E o estado das miñas arterias, para peor.

Barra de Mars fretida. Apuntádeo. Non o tentedes na casa. Ou si.

En fin, non me gusta empeñar a miña palabra en van, mais esta foi unha das viaxes que sei que vou repetir. Volverei a Escocia: deixei amigos, a terra é fermosa, o whisky quenta o espírito, o clima… ben, o clima explica o do whisky. Outro lugar fermoso e outra boa xente á que me levou o meu costume de emborranchar folios con historias. A literatura, esa axencia de viaxes.

O libro tamén se presentará en Regensburg, por suposto, e agardo que o concello trate tan ben os convidados escoceses como eles nos trataron a nós. En canto ó meu relato, non esperedes marabillas, xa vos dixen que o escribín en alemán e que precisei dunha corrección allea. En todo caso, sacareino por aquí en galego. Xa contaremos!

BONUS: Shane Strachan, un dos meus anfitrións en Caledonia e tamén escritor, tamén relatou o acontecido, remontándose ó irmanamento literario entre as dúas cidades, no seu blog (en inglés).

Rumbo a Escocia

Que ten que ver Baviera con Escocia? Que teñen que ver as saias kilt cos pantalóns lederhosen? E se atopamos algunha relación, que teñen que ver as dúas con Galiza? A resposta é, coma sempre, a literatura.

Como xa comentara, houbo un bonito certame literario organizado entre as cidades de Regensburg e a escocesa de Aberdeen, irmanadas tamén no literario. Foron escollidos dez textos por cada cidade (dez de aquí en alemán estándar ou en bávaro e mais dez de alí en inglés ou no dialecto do nordeste de Escocia, o doric) e publicaranse os vinte nunha edición bilingüe. E como xa relatara, participei modestamente con un relato escrito en alemán, Zurück (Regreso), e tiven a ledicia de saber que foi escollido para esta publicación.

Pois ben, por se non fora pouca a satisfacción de escribir un texto meu en alemán, unha lingua para min aprendida, e de gañar con el un pequeno premio (grande para min) e por riba ser publicado nun libro bilingüe, veño de saber que fun convidado xunto con outra participante alemana a ler os nosos textos en Aberdeen no lanzamento do devandito libro. Toda unha honra! Aló estaremos a finais de Maio e por suposto, contaremos por aquí que demo fai un galego representando a Baviera por Escocia.

Praca coa distancia de Regensburg á cidade irmá de Aberdeen do Tempe Park (Regensburg)

 

“Boas novas” en alemán dise “Gute Nachrichten”

Hai un tempo comentaba no blog o que era escribir noutra lingua, e os meus esforzos para crear unha linguaxe literaria nun idioma que para min é alleo e aprendido de adulto, o alemán. Asistín a talleres de literatura creativa na Volkhochschule (Escola Popular) de Ratisbona, e aí nos motivaron para participar nun certame promovido polo Concello de Regensburg xunto co seu homónimo da cidade escocesa de Aberdeen, irmanada coa bávara. Os escoceses poderán participar con textos en inglés ou doric, o dialecto escocés desa rexión, tal e como os desta parte poden escribir os textos en alemán estándar ou en dialecto bávaro.

Aquí, a moi noble e moi leal cidade de Aberdeen, que nunca pisei.

Colin Smith [CC-BY-SA-2.0], via Wikimedia Commons

 Aquí, a cidade que me acolle dende hai anos. Ratisbona.

Podíase participar cunha poesía ou cunha prosa de 500 palabras como máximo, baixo o tema “A vida en Regensburg”. Foron seleccionados dez textos por cada cidade, e publicaranse nun libro bilingüe alemán-inglés. (Aquí, unha nova nun diario escocés, para quen comprenda a lingua de Faulkner mellor que a de Hans Magnus Enzensberger).

Pois tiven a tola idea de participar con dous textos, creados ex profeso en alemán, e o xuri tivo a tola idea de distinguir un deles (“Zurück“, que se pode traducir como “De volta, regreso”) entre os dez escollidos para a súa publicación.

A carta que o proba!

//platform.twitter.com/widgets.js

Os meus relatos foron distinguidos varias veces con premios, sobre todo ó comezo da miña irregular carreira literaria, cando agromaban os certames en galego por todas partes. Gañei mesmo dous fóra das nosas fronteiras, un en Francia e outro en Arxentina, e moitos deles foron experiencias marabillosas. Pero este é o primeiro que obteño escribindo nunha lingua que non é a miña, o galego. É evidentemente unha cousa obxectivamente ben modesta,  pero para min évos moi especial, porque me levou suor e sangue sacar 500 palabras en alemán, axeitar o meu estilo á miña habelencia real neste idioma (isto é, simplificar) e ser recoñecido por un xuri de autores en alemán. Teño que engadir que o texto tivo que ser corrixido por unha compañeira do país, e sen este puimento o premio non tería acontecido.

En resumo, unha grande e inesperada ledicia! Como xa explicara, son realista e non vou desembarcar no sistema literario alemán, pero este recoñecemento anímame a seguir experimentando nesta estrambilicada e fascinante lingua. Mais mañá volvo ó choio loitando con textos no meu idioma, onde os problemas e expectativas son moi distintas. E o libro bávaro-escocés, agora cun celme galego, no 2015.

Para celebralo, música doicha: Farin Urlaub, na súa carreira en solitario separado dos míticos Die Ärzte, rende homenaxe irónica-morriñenta ós Smiths e ós 80 no musical e textual, e a Nosferatu no visual neste vídeo, Sumisu.

Und immer wenn wir traurig waren
Und traurig waren wir ziemlich oft
Nahm ich dich in meine Arme
Und dann hörten wir die Smiths

Manchmal auch The Cure oder New Order
Aber größtenteils die Smiths

E sempre que estabamos tristes
E tristes estabamos decote
collíate nos meus brazos
e escoitabamos os Smiths

Por veces tamén The Cure ou New Order
pero as máis das veces os Smiths.

A incrible odisea dos Balonautas de Regensburg

Os balonautas, nunha pausa da viaxe. Fonte: Der Ballonauten Projekt

 

Hai pouco souben da aventura duns regensburgueses hai oito décadas. Unha epopea tola e insensata, mais marabillosa na súa inxenuidade, heroica e irrepetible. A viaxe dos Ballonauten, os Balonautas.

Érase unha vez Regensburg no ano 1932. O escenario, o mesmo que o de toda Europa trala desfeita e a crise do 29: paro, desesperanza e pobreza. Hai que dicir que hoxe Regensburg e Baviera teñen un nivel económico moi salientable con respecto a outras rexións de Alemaña, pero naqueles anos era todo o contrario: Regensburg era unha cidade pobre nun país en colapso económico, desemprego imparable e inflación brutal. A República de Weimar consagrara relativamente as liberdades e a democracia trala I Guerra Mundial tralo militarismo imperialista prusiano, pero se estaba amosando un rexime feble e inefectivo para os graves problemas do país.

Éranse naquel tempo e naquela terra un panadeiro de 26 anos, Jakob Schmid, e un amigo seu, Franz Perzl, traballador portuario (aquí mar non hai, pero si porto, fluvial no Danubio). Ámbolos dous considerabanse sportmen, como lles chamaban antes, cando o deporte era unha romántica filosofía de vida e non un negocio profesionalizado. Concretamente, ó fútbol, que xa tiña un oco no corazón dos alemáns mais que non tiña moito que ver co espectáculo de masas que é hoxe. Para estes dous membros do 1. FC Regensburg (clube extinto actualmente, penso eu) o fútbol podía unir persoas, facer amigos. Os dous eran sans, novos, vitais, con gañas de viaxar e ver mundo e ser recoñecidos como deportistas. Pero, ai, os dous eran pobres, desempregados e non tiñan un can para viaxar, atoados nunha cidade miserenta.

Fonte: Das Projekt Ballonauten.

Reunión de “friquis” errantes: os do balón xigante cos do dirixible Zeppelin. Polo camiño atoparon máis buscavidas cos seus particulares espectáculos. Fonte: Das Projekt Ballonauten

E que fixeron? Pois o que fariades vós e eu. A única saída lóxica. Construir un carromato xiratorio de madeira en forma de balón de fútbol xigante e levalo polas estradas de todo o país. Financiaríanse vendendo postais e contactarían e pedirían hospitalidade polos clubes de fútbol que fosen atopando. O carro pesaba 600 quilos e turraban del eles mesmos, sen motor nin bestas. Durmían dentro. Ah, non é o que fariades vós? Nin eu tampouco, pero Jakob e Franz si. Os dous bávaros xa non eran dous parados máis entre tantos. Eran Balonautas.

Os balonautas celebran deixar a súa miserenta rexión, Oberpfalz, en dirección á rica Alta Franconia (Oberfranken). Fonte: web do proxecto.

Idílicas montañas. Sempre e cando non esteas rubíndoas cun balón xigante de madeira de 600 kg. Fonte: Spiegel

Que é o que fai tan especial a aventura destes dous arroutados ratisboneses? Primeiro, a proeza física monumental que realizaron. Non foron recoñecidos como deportistas nos seus tempos, é máis, na súa propia cidade ás penas se saíron no xornal. Pero baixo unhas condicións lamentables arrastraron ese monstro nada menos que 4000 km, percorrendo o país desde o Sur bávaro ata o norte no mar Báltico e de volta ó sur outra vez a Baviera e Baden-Württenberg, por estradas e carreiros, verán e inverno, sen axuda. Rubiron unha montaña de 1500 m. preto do Tegernsee (Baviera). Para baixar, tiveron que asegurar o macrobalón-caravana cun abeto, non fose precipitarse a rolos e arrastralos a eles. Esta epopea durou 16 meses. No norte o estibador Franz atopou traballo e abandonou a aventura, sendo substituído por Georg Grau que se uniu a Jakob en dirección sur.

Percorrido dos balonautas e acontecementos históricos no tempo que durou este. Infografía da revista Panenka.

Segundo, polo contexto. Cando partiron Alemaña era unha república libre e unida, chegaron coñecer o Berlín libertino dos cabarets. Mais era un país en crise, con convulsións sociais constantes e unha crise económica abafante, loita obreira e asaltos nazis. Mentres viaxaban, o fascismo consumou o seu ascenso ó poder e Hitler tomou o mando. Iniciouse a arrepiante ditadura que todos coñecedes, mais que daquela só se intuía. Os nazis viñan poñer orde, Hitler era o salvador. A guerra, o exterminio, o horror aínda non aconteceran.

Por suposto, todo por amor ó fútbol e ó deporte. Os balonautas contactaban cos clubes de fútbol e uníanse ós seus partidos. Fonte: Das Projekt Ballonauten.

En Agosto do 1933 a caravana-balón dos dous afoutos bávaros escachou definitivamente polo que é hoxe o Estado de Baden-Württenberg. Xa sufrira mil avarías e outras tantas reparacións, pero esta vez foi definitiva. Jakob Schmid regresou en tren a Regensburg. A viaxe rematara. Pero quedaba unha xoia: o libro. Schmid documentouno todo. Levou un diario das súas peripecias, boas e malas, tirou fotografías, pegou postais e lembranzas no seu libro-álbum, que engordou ata pesar oito quilos. Os balonautas eran xente sinxela, non era de esperar unha análise xeopolítica dunha época convulsa, Jakob tan só escribía o que vivía: o duro que era pero o ben que se sentían na liberdade da viaxe, quen era hospitalario con eles e quen lle botaba os cans, as cidades que lles prestaron e as que non… mais a realidade cóase nas súas páxinas. Pasan por unha exposición ximnástica en Stuttgart e Jakob colecciona souvenirs de clubes deportivos de todo o país e pégaos no libro: aparecen de primeiras cruces gamadas e figuras de idealización da raza aria. Mendicando sempre hospitalidade por onde pasan, relatan que en Schönau foron acollidos e alimentados polo Partido Nazi, “xente simpática”, escriben os balonautas, agradecidos e ignorantes da significancia que podían ter tales simpatías. Presenciaron disturbios e revoltas en Chemnitz, non sabemos de que signo político, mais os policías fálanlles de mortos. Todo o anota Jakob no seu álbum.

Jakob volta ó punto de partida xeográfico, mais en aquel ano e pouco o país se transformara completamente, e a cousa ía virar a peor, como sabedes. Jakob “perdeuse” na súa viaxe a queima de libros “xudaizantes e comunistas” na Neupfarrplatz de Regensburg en 1933, pero seguro que foi testemuña de represalias políticas. E logo virían a Guerra, a masacre, as deportacións… Jakob Schmid morreu nos últimos días da Guerra Mundial en 1945 enrolado do lado da Wehrmacht, cando a derrota dos nazis era inevitable. Unha ducia de anos despois da súa aventura.

Réplica do balón dos Balonautas, exposta no Novo Concello de Regensburg (Foto miña)

E o libro? Durmiu e criou poeira, xunto coa lembranza da aventura, case oito décadas. Descubriuse e recuperouse, nada menos que no 2012, e decontado se puxo en relevancia o seu significado. Naceu un proxecto coordinado por Hubertus Wiendl que non só expón e explica o libro dos Balonautas e o seu tempo senón que ademáis construíron unha réplica do balón-caravana que pensan pasear por toda Alemaña e Europa. Non só para contar a fazaña dos bravos e esforzados balonautas, senón para situala no seu contexto temporal. Falouse moito do nazismo e da guerra, pero menos do seu ascenso, por que se produciu, de por que un pobo apoia de súpeto un populismo violento e homicida. A memoria histórica impedirá que tal desfeita se repita, e por que non facelo cun balón de fútbol xigante.

---

 

Engadido:

Como os meus pais me educaron ben, quixen pedirlle ó comisario da exposición e proxecto dos Ballonauten, Hubertus Wiendl, permiso para utilizar as fotos da súa web para este artigo, todas saídas da cámara do mesmo balonauta Jakob Schmid. Accedeu sen problemas, e así mo confirmou esta mesma mañá por correo electrónico. Desde aquí o meu agradecemento. Ich bedanke mich sehr!

Pero, velaquí a feliz casualidade, un par de horas despois estabamos camiñando pola cidade vella de Regensburg cando demos de fociños na Neupfarrplatz co mesmísimo balón dos Balonautas (a réplica, claro) e o mesmísimo Herr Wiendl, o argallante de todo. Abeizoados sexan os móbiles con cámara, que sempre sacan fotos cutres pero que sempre están a man para estas casualidades espontáneas.

Hubertus Wiendl e un servidor, coa réplica do Balón dos Balonautas

Falamos un chisco do proxecto, preguntoume por este blog que estades a ler e eu pola marabillosa lea na que se metera. Contoume a afeizón de Jakob Schmid pola fotografía, que fundiu boa parte do presuposto da viaxe en revelados, con resultados estupendos. Da transcrición do libro dos balonautas que fixo a súa avoa, porque a caligrafía daqueles tempos en Baviera non era a mesma ca hoxe e ninguén dos nosos días era quen de entender a letra de Schmid. E dos prexuízos e da prudencia que impediron sacar esta xoia á luz. Era un libro dos tempos nazis nos que saían cruces gamadas, aquelo era mellor non amosalo en público nas décadas que seguiron á guerra fría por moito contexto no que se lle quixera encadrar. Hai que felicitar á familia Schmid pola súa valentía e polo coidado que tiveron co libro e as fotografías, e por suposto a Wiendl por crear esta oportunidade de reflexión histórica. O balón volverá viaxar polos colexios para participar en proxectos escolares coa rapazada. E Wiendl agasalloume cunha postal, réplica das mesmas que vendían os balonautas, que gardarei como un tesouro.

Que rode o balón!

---

Ligazóns e documentación:

• En español: A fantástica revista futboleira Panenka fíxose eco no seu número de Xaneiro do 2013, aquí reeditado.

//e.issuu.com/embed.html#0/3619948

• En alemán, na páxina do proxecto, onde van informando das súas actividades e posteando as fotografías e documentación histórica desta viaxe. A meirande parte das fotos están tomadas de aquí, tomadas polo propio Jakob Schmid durante a viaxe. Se o alemán non é o voso, hai unha páxina en inglés con vídeos e outra en francés.

Un vídeo en inglés:

Nova en alemán na BR:

A Igrexa Escocesa de Santiago

Seguramente non é das igrexas máis fermosas de Regensburg (a competencia é alta, hai verdadeiras xoias) pero quixen falar un pouco da Schottenkirche St. Jakob, a Igrexa Escocesa de Santiago ou San Xacobe (que é o mesmo santiño) por remitirnos a súa arte e historia a Escocia, Irlanda, Baviera… e un pouco a Galiza, a nosa terra.

A pranta da igrexa é bastante moderna en comparanza con outras de Ratisbona, e chama a atención unha especie de cuberta de cristal que protexe o seu pórtico. Ignoro a súa función, se cadra sen ela o pórtico caía a anacos, pero estética non é. Mais non é o único elemento discordante. Pero non quero criticar, porque se cadra cumpre unha función protectora indispensable.

Entrando na furna de vidro, por fin podemos admirar o pórtico. Románico, moi habitual nas igrexas da nosa terra pero moi pouco nestas bisbarras.

Atoparedes mellores fotos pola rede, pero ben, esta é a miña. Faltábame ángulo e campo por mor da devandita peixeira de cristal.

A construción xa rechama por si soa, unha verdadeira xoia. Pero máis aínda se achegamos o ollo ós seus adornos. No tímpano aprézase un Cristo flanqueado por San Xoán e San Xacobe-Santiago, a advocación do templo. E certos santos, monxes e cousas bíblicas en xeral. Mais as pezas escultóricas relixiosas son minoritarias: o que abondan son bechos como leóns, serpes, lobos, paxaros e peixes ou directamente mitolóxicos coma pegasos e grifos mesturados con motivos vexetais.

Non son experto en arte e sei que nos nosos portais románicos atópanse moitas figuras desta caste, pero nunca as vira en tanta profusión. Lévanse estudando en serio dende o XIX e os expertos aínda non atoparon unha teoría convincente que explique tal bestiario.

Por dentro a igrexa decepcionoume bastante. É grande e luminosa, pero de fasquía moderna e para nada románica. Non pensedes que é fea, todo o contrario, pero parece que chantaron o pórtico no templo trabucado. Ou viceversa.

E por que se chama a Igrexa Escocesa? Porque foi un mosteiro de orde escocesa. Debrullemos isto. Muiredac Trog Macc Robartaig, latinizado a Marianus, era un monxe irlandés que chegou a estas terras en labor evanxelizador no salvaxe e perigoso século XI, e de camiño a Roma de peregrinaxe (seica non chegou) fundou o Mosteiro Escocés de Regensburg. Naqueles tempos chamábanlles escoceses (Scotti) a todos os de fala gaélica, fosen escoceses, galeses ou irlandeses, así que o de escocés non hai que tomalo ó pé da letra. Mais non foron os primeiros gaélicos que se estableceron en Regensburg ou Baviera por arelas relixiosas, nin foi esta igrexa a primeira congregación “escocesa” da cidade (Mercherdach e San Pedro Bautista) pero foi a única que chegou ós nosos tempos.

A lenda di outra cousa. Discutiuse se Mariano, o home santo, tiña que seguir a súa peregrinaxe cara Roma ou permanecer en Ratisbona. O irmán Mercherdach suxeriu xaxuar e pedir a inspiración do Espírito Santo. Esa mesma noite o Espírito reveloulle a Mariano que debía emprender camiño e establecerse aló onde o sol do amencer o iluminase de fronte. Á mañá despediuse dos seus frades e foille rezar cos seus compañeiros de viaxe á igrexa (hoxe catedral) de San Pedro de Regensburg, a mesma advocación que a de Roma, por protección para tan longo e perigoso camiño. Ó saír da igrexa xa riscaba o día e o sol da mañá iluminou coas súas raiolas a faciana de Mariano e dos seus. Era Regensburg onde tiña que establecerse. E quedou.

Lendas á parte, préstanos este Mariano viaxeiro e místico e ademáis amante dos libros, escritor e copista. Outros Marianos… en fin, deixémolo.

Muiredac ou Mariani Scotti ou Mariano o Escocés (que era irlandés) faleceu en Regensburg pero a orde non fixo senón medrar. Erixiuse a igrexa, derruírona para facer unha máis grande, esta veuse abaixo debido á súa construción apresurada e trapalleira e fixeron unha terceira, xa co pórtico do que falamos. Os monxes peregríns irlandeses fundaron máis congregacións en outras cidades bávaras. Sankt Jakob non foi unha excepción.

Estes “tempos irlandeses” deron paso no mosteiro a “tempos escoceses” no século XVI, desta vez escoceses de seu, da Escocia. O trasfondo, as guerras de relixión, a Reforma e a Contrarreforma. Monxes católicos tiveron que fuxir de Escocia para o continente e foron acollidos por mosteiros, tamén en Baviera. A Reichstadt de Regensburg, cidade-estado, adquiriu o luteranismo. Mais o mosteiro de San Xacobe acolleu monxes benedictinos escoceses e sobreviviu, ata a volta da cidade á fe apostólica romana. Xa no século XIX, superados estes tempos, perdeu a razón de ser dun mosteiro escocés, e foi adquirido polo Episcopado de Regensburg, que o converteu nun seminario e parroquia, deixando de ser mosteiro.

Aquí, unha historia da igrexa escocesa en pdf, se tedes máis curiosidade despóis da chapa que acabo de soltar e sabedes alemán. 

Se esta viaxe comezou en Irlanda e Escocia, non remata en Regensburg. Por aquí pasa o Camiño de Santiago (Jakobsweg para os xermanos) cara a nosa terra, 2705 km. ata Compostela se acreditamos no letreiro da foto de abaixo. Os asentamentos “escoceses” de Regensburg, Eichstätt e Kelheim, entre outros, son fitos senlleiros da rota.

 

Fixástesvos, sobre todos os habitantes de Compostela, de que unha boa proporción dos peregrinos estranxeiros son alemáns? Aparte do feito da promoción cultural-turística que leva o camiño desde hai vinte anos (o Xacobeo do Pelegrín foi no 93, como pasa o tempo), en Alemaña púxose en boga facer o camiño polo libro do Hape Kerkeling, Ich bin dann mal weg (traducido ó castelán por Bueno, me largo). Hape era e é un dos humoristas e showmen máis famosos (e irreverentes) de Alemaña, e un personaxe de primeiras pouco asociable coa relixión e a espiritualidade. Un bo día, en crise existencial e profesional colleu a mochila, sen moita reflexión e preparación e con nulo adestramento físico tirou para Saint-Jean-Pied-de-Fort a facer a camiñada xacobea, e de aí saíu este libro. Foi un éxito e converteuse nunha especie de guieiro para os alemáns que queren facer o camiño. Aparte dos guieiros habituais, claro, e GPS e chuvasqueiros Jack Wolfskin e botas Salewa e todo que faga falla, sen deixar nada ó chou. Agás o propio Hape, claro.

O Cemiterio dos Emisarios

Levo xa moitos anos vivindo en Regensburg e prézome de coñecer a cidade bastante ben. Os cornechos interesantes son numerosos, lembremos que é Patrimonio da Humanidade, mais tampouco é o que se di unha cidade grande e inabarcable. Pero, tras tantos anos, sempre hai un curruncho que se me escapara.

A un minuto da miña casa está a fermosa Igrexa da Trinidade (Dreieinigkeitskirche), a máis importante da cidade no que atinxe ó culto evanxélico protestante (Ratisbona é maioritariamente católica) e que eu xa coñecía ben. Ten unha torre aberta á visita, e se tedes boas pernas aconséllovos a subida para desfrutar dunha vista inigualable.

A Igrexa da Trinidade, á contraluz dun solpor

A igrexa (non así a torre) estivo pechada case dous anos por reformas e vén de reabrirse. Entrei hoxe por casualidade e descubrín que está circundada polo pequeno, fascinante e mesmo macabro Cemiterio dos Emisarios (Gesandtenfriedhof). Gesandter pódese traducir por enviado, emisario ou representante, un antecedente do que logo serían os embaixadores. O Reichstag ou Parlamento Imperial polo século XVII tiña emisarios permanentes na cidade autónoma de Regensburg. Neste pequeneiro cemiterio eran soterrados os emisarios de fe protestante e as súas familias. Os católicos xacen na basílica de Sankt Emmeram.

Imperdoable en min non coñecelo. Por se non o sabedes, préstanme os cemiterios. Este, como vedes, é bastante pequecho e as tumbas son todas barrocas e recargadas, non esquezamos que estes emisarios eran persoas nobles e poderosas. E os escultores gostaban de esculpir caveiras. Hainas a eito, neste cemiterio tal e coma en outras igrexas, como a devandita de St. Emmeram (alí hai ata momias, a ver se volas amoso outro día).

A mágoa é que como non foi nada planexado, non levaba a miña cámara enriba. Por fortuna, si levaba o teléfono móbil para sacar estas fotos de calidade técnica limitada. O fotógrafo, pois évos o que é. Non descarto volver e tomar imaxes “comodiosmanda”, como di o pontevedrés aquel.

 

A señora Mauer, relato en Palavra Comum

Teño a sorte e a honra de colaborar na preciosa revista virtual de artes e letras Palavra Comum cun relato, A señora Mauer. Se vos pasades por aí poderedes lelo, e cousas ben interesantes de outros relatistas, poetas, artistas plásticos, fotógrafos…

Toda historia ten unha historia, e a min esta apetéceme contala. Non do relato, senón do personaxe protagonista, a señora Mauer. Aparecéuseme hai uns cinco ou seis anos e quedei prendado dela. O peor é que non tiña unha historia á súa altura. Así que a cousa quedou aprazada sine die, pero non esquecida. E reviviu agora.

Tamén tiña claro o escenario. Como poderá deducirse doadamente, a cidade alemana é (non é, porque é un relato de ficción, pero si é, xa me entendedes) a mesma que onde vivo, Regensburg, Ratisbona. Os cemiterios da cidade son tal e como os describo, o protestante-evanxélico e o católico (a relixión maioritaria en Baviera e na cidade) a carón un ó outro, ó norte e ó sur respectivamente, separados por unha rúa, a Bischof-Konrad-Strasse.

Esta rúa é ben bonita, nace na Vella Maltería (Alte Mälzerei), delimita os cemiterios das dúas relixións e segue cara o leste franqueada por unhas bonitas casas de cores. Aí vive a señora Mauer, non podía ser noutro sitio. Bauticeina co nome de outra rúa, a Rúa da Paz, a Friedenstrasse, paralela a esta e que delimita o cemiterio evanxélico por abaixo. Unha rúa de fermoso nome, pero de feitura máis fea. No relato cambiena de paralela a perpendicular e renomeeina a Geierstrasse, a Rúa dos Corvos. Nomes máis raros hai no rueiro de Regensburg.

E o resto, prefiro non contalo. Toda historia ten os seus personaxes e a súa localización, sexa máis concreta ou imaxinaria. Pero tamén ten o seu tempo, para ser escrita e lida, e este pode ser longo, pero non pode anticiparse.

Agardo que vos guste. Xa me diredes.

Eleccións locais en Baviera

Primeiro, para visualizar estas eleccións, hai que ter un pouco de idea da organización local de Baviera e Alemaña. Porque non é tan sinxela como a española (concellos < provincias < autonomías). Ben, de sinxela non ten nada.

Hai que distinguir dous tipos de entidades: as rurais, con vilas e aldeas, e as cidades. No primeiro caso, organízanse en comunidades (Gemeinde) e estas á súa vez en distritos (Landkreis en Baviera, acurtado a Kreis noutros estados). O seguinte chanzo da escaleira sería o Bezirk, semellante á provincia (en Baviera hai sete: Alta Baviera, Baixa Baviera, Alto Palatinado -Oberpfalz, onde eu vivo-, as Franconias Alta, Media e Baixa e a Suabia -Suevia?-). Por riba, o Estado Federado (Bundestaat), neste caso Baviera.

No caso dos núcleos urbanos, non se organizan en Gemeinde e Kreis, senón directamente en Kreisfreie Städte, cidades “indepententes”, como por exemplo Regensburg ou Múnic. O equivalente a un concello urbano dos nosos. Como curiosidade, a matrícula dos coches delata a súa procedencia local. As cidades Kreisfreie (25 en Baviera) posúen unha letra ou dúas (R=Regensburg, PA=Passau) e para os Gemeinde rurais quedan as tres letras. Hai moitos chistes sobre os coches de “tres letras”, que veñen do agro e conducen peor. Un estereotipo como outro calquera.

Por exemplo, existe unha Kreisstadt Regensburg, o concello urbano de Regensburg, e o Landkreis Regensburg con tódolas comunidades de arredor (Obertraubling, Pentling, etc.) AGÁS a mesma cidade de Regensburg. Como un donut arredor da cidade.

Tamén habedes de saber que hai cidades-estado, ou sexa, Stadtstaaten, cidades que teñen a categoría de Estado Federado. Só hai tres en Alemaña: Berlín, Bremen e Hamburgo. Supercidades. Un nivel Supersaián de cidade.

(Imaxe da Wikipedia de David Liuzzo compartida en CC, detalles premendo na propia imaxe) 

En fin, que o embarullei moito. Temos por unha banda nas vilas e aldeas as Gemeinde, que se organizan en Landkreise. E por outro as Cidades. Logo, as provincias, o Estado Federado e o Goberno Federal con Merkel á cabeza. Na pirámide, onde está o polo negro do curuto.

Pois todo esta castaña era porque houbo Eleccións Locais (Kommunalwahl) en Baviera, e os resultados foron interesantes. Aquí por riba os órganos locais se organizan de xeito diferente e as eleccións non son por listas pechadas por cada partido. Non o investiguei dabondo para poñelo aquí, pero pódese marcar a lista dun partido, sen máis, ou disgregar o teu voto en diferentes candidatos. Pode ser que o segundo candidato dunha lista (partido) teña máis votos ca o primeiro e saia elixido.  Hai catro papeletas e vótanse á parte os membros do consello de turno (da Comunidade ou os Concelleiros da cidade) e o candidato a Alcalde (Oberbürgermeister ou Bürgermeister, depende). A diferencia de España:

– As listas son abertas. Pódense marcar candidatos de diferentes listas.

– O alcalde é votado directamente polo electores, non polos concelleiros. E podes votar, para entendérmonos, un alcalde de diferente partido ó que votaches para o Consello.

– O alcalde debe de ser elixido por maioría absoluta (máis da metade) dos electores. Se non se acada nas primeiras votacións (o 16 de Marzo) farase unha votación de desempate (Stichwahl) dúas semanas despois cos dous candidatos máis votados. E isto foi o que pasou en moitas cidades e distritos bávaros, incluída Regensburg.

Se queredes profundar máis e sabedes alemán, explican neste artigo como non fuxir de pánico ó ver as catro papeletas, dúas máis grandes ca unha saba. Aconséllovolo se vivides e estades empadronados en Alemaña, porque como cidadáns da UE tedes dereito a participar nestas eleccións. Se así o desexades.

 Unha feliz votante coa súa papeletiña de voto. Fonte: Bayrische Rundfunk 

Si, é complicado. Os alemáns son complicados, eu penso que lles fai sentir intelixentes. De todos xeitos, gárdome as críticas: a nosa organización territorial, sobre todo en Galicia, e o sistema electoral son, sendo mooooi suaves, “mellorables”.

Pero imos á chicha: os resultados. Xa falei moito de que aquí “O Partido”, en maiúsculas, é a Unión Cristiana Social, a CSU, a fracción bávara do partido conservador (democristiano) alemán, a CDU de Merkel, pero independente a este e moitas veces discordante coa liña de Berlín. Si, coma o PSC e o PSOE. Non, non coma o PSdeG ou o PP galego. E xa dixen que leva no poder estatal (autonómico) dende a guerra, e así tamén é nas corporacións locais bávaras. Na miña opinión, á parte de estar de acordo ou non coa súa liña ideolóxica (nacionalismo moderado e conservadurismo tradicional) non é bo para a sociedade que un partido se perpetúe décadas no poder (véxase a Unión dos “Amigos”). Eu xa comezaba pensar que o bávaro medio era conservador, pero non político, senón mental: hai que votar a quen se supón que hai que votar, sen ningún tipo de reflexión. Pois parece que non é así e que se albisca un pequeno cambio.

A CSU segue e mesmo aumentou o seu dominio nos distritos rurais (Landkreis), vilas e aldeas que xogan un importante papel demográfico e económico no estado, pero perdeu fol nas cidades, sobre todo na votación de desempate de onte domingo. Mantén Augsburg, a terceira cidade bávara, pero non recuperou as dúas primeiras, nin Múnic nin Núremberg e xa non goberna en Coburg, Passau, Weiden e a miña Regensburg. Estratéxicamente son datos moi negativos, mesmo lidos en crave local e non rexional (a CSU non perdeu pulso no parlamento estatal) ou nacional.

Na miña cidade, tamén tradicionalmente CSU-conservadora, chegou a hora do cambio. O troco de candidato (Schaidinger, o sempiterno alcalde, por Schlegl) perxudicou á CSU e o eterno segundón socialista, Wollbergs, gañou claramente e é o novo alcalde. Mirando arredor, non me estraña. A puxanza económica da cidade non oferta dúbidas, pero o descoido do patrimonio histórico (Patrimonio Universal da UNESCO… se non llo retiran por langráns), obras polémicas, xentrificación, prezos da vivenda disparados, falta de apoio á cultura en favor dunha idea de cidade burguesa e turística, unidos a cambios socioeconómicos (unha poboación en grande medida “recén chegada” de outras partes, cultivada e moza), facilitaron a caída da CSU, que terá que repensar a súa estratexia. Os socialistas non gobernaban no Concello dende os anos sesenta.

Poño a Regensburg como espello de cidade en vías de cambio en Baviera e en Alemaña. Polo demáis, poucas sorpresas. Os partidos pequenos, xa non tan pequenos no resto de Alemaña, aínda non teñen a confianza do bávaro medio, home e muller de costumes. Poucos triunfos dos Verdes, ascenso moderado dos candidatos independentes do Freie Wähler, escasa relevancia da esquerda dos Linke e afundimento definitivo dos liberais da FDP. Tampouco podemos falar de revolución socialista, no agro segue a mandar con man de ferro a Unión, pero os electores xa están pensando alternativas e o descontento con certas formas de gobernar medra.

Aquí, o mapiña do xornal Süddeutsche Zeitung. As manchas vermellas (SPD) non son grandes, pero son os lugares máis poboados.

Os vellos cines de aquí e de acolá

 Foto do Flickr de Oscar Anton, compartida con licenza CC (grazas!), fonte premendo na imaxe

Na cidade que deixei atrás, pero nunca de todo, xa non hai salas de cine. Só hai multisalas en centros comerciais, que son ó cine o mesmo que os McDonalds á gastronomía. Pechou mesmo o máis preparado para os tempos de hoxe, os Multicines Equitativa da praza de Vigo. Atrás quedaron, cito da miña infancia e adolescencia, os devanditos Equitativa, os cines Riazor, Avenida (farán oficinas), París (hai unha tenda de Inditex) e os Chaplin e tantos outros que xa palmaron antes de velos eu, coma o Alfonso Molina do meu barrio en Ángel Senra (cando era neno, xa se adicaba só a películas eróticas, eses cartaces de donas espidas cos tetos tapados por estrelas sobreimpresas – hoxe hai un garaxe). Os Teatros Colón (a miña primeira peli de cinema, o Batman de Michael Keaton e Nicholson, facede contas) e Rosalía de Castro abandonaron a grande pantalla e volveron ó seu destino orixinal, o teatro. E os coruñeses quedaron á mercé das multisalas e do que lle oferten os cines “públicos” do Fórum Metropolitano e CGAI, mentres non os cepillen un vindeiro recurte. Nada máis. Non miremos ós lados, deixámolos morrer nós. Non indo, deixándoos caer. Algo de culpa tamén será deles, algúns xa estaban condenados a morte antes da eclosión dos centros comerciais. Os prezos, o cambio de hábitos… Tarde para laiarse. Vendéronnos a moto e picamos. Xa volveremos un día ó tema da tolemia dos centros comerciais da Coruña, que iso da para un libro. O tema é que os coruñeses quedamos sen salas de cine.

Interior ruinoso do Cine Avenida, nos Cantóns. Foto de Víctor Echave en La Opinión

Na cidade que agora me acolle tamén hai un centro comercial con multisalas, pero os cines pequenos aguantan. A xente segue a asistir e os pequenos organizáronse, aí temos ós Cines da Cidade Vella (Altstadt Kinos): o Ostentor, o Garbo e os cineclubes culturais do Andreasstadel e a Filmgalerie Leeren Beutel. Engádolles o antigo teatro Regina, fóra desta alianza contra o Lado Escuro das Multisalas. Podo falar moitas cousas malas da política cultural desta cidade, cada vez menos proclive á cultura libre e máis á de masas, a xentrificación e a cesión da Cidade Vella ós miratendas burgueses e ós turistas, botando á mocidade (é unha cidade estudantil) e os seus habitantes de vello, o que é un grave erro. Pero se hai algo bo, é que a xente de varias xeracións se puxo de acordo: hai que volver ó cinema e hai que ir ás salas de antes, non por amor ó vintage, senón porque é agradable, pásase ben, é cómodo (están pretiño) e danlle vida á cidade. Porque pagan a pena hoxe, non son vellarías. Visiteinas todas, e todas teñen un encanto especial. Butacas vetustas (no Garbo son tan baixas que poñen coxíns á túa disposición, porque como midas menos de dous metros non ves nada), escenarios teatrais, mercar unha cervexiña antes de entrar… ollo ós flocos de millo, en Alemaña son DOCES, non salgados. E desmonto unha lenda urbana máis: agás certas emisións culturais en V.O.S., a meirandísima parte das películas estranxeiras están dobradas ó alemán, tal e como en España.

Así de bonito loce o cine Regina por dentro. Ten telón e todo. Tomada co meu cutremóbil desde o palco. Porque ten palco!

Pero un dos inimigos máis recentes destas salas non é a baixa afluencia de público ou a falta de rendibilidade, xa que como dixen, non creo que naden en millóns pero van indo. É a xentrificación da Altstadt (e de toda a cidade en xeral, pero especialmente do centro) e a especulación inmobiliaria. O mercado de alugueiro predomina tradicionalmente en Alemaña sobre a vivenda en propiedade, e en Ratisbona disparouse un 16% nos últimos cinco anos (a media do país está nun 2%, fonte), e seica en Regensburg produciuse o maior incremento nas cidades alemanas no ano 2013 (fáltame contrastar este dato). Malia o bo momento económico da cidade, a vivenda sobe moi por riba do salario medio, o que motiva que os traballadores se muden ó extrarradio e o centro quede para os ricos, especuladores de vivendas valeiras e tendas e negocios chic. Moitos cartos, amigos, pero moi mal repartidos. Sóavos a historia?

Todo coa connivencia do Concello, que nega licencias e equipara, por exemplo, a nivel de autorización por ruídos un concerto de rock a un recital de poesía, todo no mesmo saco. Pois este monstro fero que invade todo co seu veleno, que non é outro que unha cultura de plástico, para turistas, aburrida e uniforme, que xa devorou bares tradicionais, salas de concertos e discotecas, boa parte da vida nocturna ratisbonesa e agora vai pola vindeira vítima: o cinema de Ostentor, composto pola vetusta e encantadora sala de proxección, o mítico bar anexo pero independente (non fai falta ir ó cine para desfrutar dunha cervexa alí) Kinokneipe (“o Bar do Cine”) e o restaurante económico Chaplin (ese nome xa viña gafado da Coruña) e mesmo un Biergarten, unha terraza para desfrutar da cervexa e comida co bo tempo. Todo isto, que tanta vida lle dá a esa parte da cidade, será comesto polos guindastres para construír vivendas que a meirande parte non poderá permitirse nunca. Si, amigos, iso tamén acontece aquí.

Estanse recollendo sinaturas para evitar o seu peche (velaquí a páxina do Facebook para promocionar a iniciativa e de onde roubei esta imaxe). Non son moi optimista co tema, pero se cadra hai tempo para salvar os cines e a cultura. É tarde para A Coruña, pero quizais non para os vellos e fermosos cinemas de Regensburg.

 Abandoned cinema on Town Border, imaxe do Flickr de Doug Sparks, ó que hai que agradecerlle que a compartira en CC. Podedes ver a orixinal premendo clic na imaxe. 

Como bonus, se entendedes alemán, unha curta pero valente reportaxe da tele autonómica bávara na que conta que está a pasar nesta cidade.

 

As rúas de Ratisbona

Estes días de outono andei a tirar fotos das rúas da Cidade Vella (Altstadt) da miña cidade adoptiva, Regensburg. Descubrín que moitas teñen nomes ou ben simpáticos, ben enigmáticos, alusivos a oficios gremiais (tal como na nosa terra, verbigratia Compostela) e outras que non entendo nin veñen en ningún diccionario, xa que deben de estar en alemán antigo. Non me puxen a pescudar a orixe e historia de todo o nomenclátor, tan só a ler os nomes das rúas e disparar.

Por certo, vocabulario básico: Straße, Gasse e Gässchen: Rúa, ruela e rueliña (de máis grande a máis pequena). Platz é praza e Weg, camiño ou vía.

Por exemplo:

A Fröhliche-Türken-Straße tradúcese por “Rúa dos Turcos Alegres”. Non me preguntedes. Pensei que sería por mor das invasións turcas, pero despístame a “ledicia” dos otomanos. Unha nación afastada que estaba entre a mitoloxía e o exotismo. Hoxe, a orixe máis numerosa da inmigración en Alemaña.

Performance

O Rueiro dos Poetas.

A Rote-Stern-Gasse, a bolchevique Ruela da Estrela Vermella. Tamén hai unha Blaue-Stern-Gasse, adicada a unha Estrela Azul.

A Weintingergasse, que non sei traducir pero que intúo que ten algo que ver cos produtores ou comerciantes de viño (Wein). O nome non di moito pero a foto quedou chula, non?

 

A foto é das peores, pero o nome é o máis fermoso de todos: Zur Schöne Gelegenheit, “Á fermosa oportunidade”. Así, con preposición. Supoño que tería un sentido diferente no seu momento e que “Gelegenheit” mesmo tería outro significado, máis prosaico, pero hoxe en día di o que di.

 

 

Aquí un resumo, un collage coas pracas de rúas que máis me gustaron:

Entre outras que non paga a pena traducir, aquí temos as Rúas dos Osos Negros, das Lilas Brancas, dos Turcos Alegres, dos Pintores, da Estrela Vermella, da Estrela Azul, do Peixe Prateado, a Ruela Verde, a de Detrás do Tixoleiro (si, o ferreiro que fai as tixolas), a Ruela do Bailarín, a do Predicador, a dos Poetas, a Montaña do Aceite, a Praza dos Señores, a Ruela das Campás, a do Cangarexo, do Violín (medieval, Fidel, o moderno é Geiger), a do Galo Vermello, a dos Curtidores, a do León Vermello, a do Corzo…

Non teño fotos delas, pero tamén existen a da Vaca, as do Arado, do Espello, dos Tres Mouros, do Unicornio Azul, do Cravo de Prata, dos Leñadores, das Pombas, do Pavo Real… para todos os gustos.

Isto na Altstadt. Na zona nova, as rúas teñen nomes máis prosaicos (ata a bispos lles adican rúas, hai que ser cutre) e as rúas adoitan carecer tamén de todo encanto. Só conxuntos de vivendas e rúas despexadas que non merecen o nome de barrios: non hai ninguén pola rúa, case non hai tendas, a vida é de portas para dentro. Alemáns…

Pero as da zona vella son outra cousa. Cando queirades, imos dar un paseo.

(Banda sonora, Van “The Man”, A rúa só sabía o teu nome)