Hai ideas que che acaen ben, que queres levalas a cabo, e que con desgusto descubres que xa están feitas. Isto explicareino ó final.
Eu levo tempo querendo falar do FC Sankt Pauli, un modesto clube de fútbol alemán da segunda división. Non é o primeiro de Hamburgo (éo o poderoso Hamburger SV), estivo poucas veces na primeira división ou Bundesliga, as súas vitrinas están valeiras de títulos importantes. Mais é o clube máis especial de Alemaña.
St. Pauli tamén é un sitio moi especial. É un distrito que medrou illado do centro urbán burgués, á beira do crecemento dun dos portos máis grandes de Europa. Mistúranse a delincuencia, a marxinación e a prostitución coa contraculturalidade, a bohemia e o cosmopolitismo e a tolerancia. Non hei deixar Xermania sen visitar Sankt Pauli. Por motivos que non veñen ó caso, tiven que rexeitar un convite a Hamburgo, con visita a un partido incluído. Outra vez será.
O seu clube de fútbol converteuse nas dúas últimas décadas nun clube de culto. A súa hinchada identifícase coas esquerdas, o antifascismo (incluídos enfrontamentos con hinchadas neofascistas coma o do Hansa Rostock), o feminismo e o ecoloxismo. Músicos e artistas decláranse seareiros do St. Pauli e amosan fachendosos a súa enseña: unha bandeira pirata. Están implicados en accións sociais en prol da súa comunidade e co terceiro mundo. Alguén dá máis? Si: cando o equipo salta ó campo atrona unha canción de AC/DC. O seu curriño Millerntor Stadion conta cun marcador non electrónico, o cal hai que actualizar manualmente e os seus seareiros non admiten que se instale un dixital. A mediados dos 80 sentaban un milleiro de persoas nas súas bancadas, hoxe superan os 20.000 de media de asistencia, varios millóns de simpatizantes declarados por todo o país e fóra del e 200 clubes de fans. Todo á marxe dos seus escasos méritos deportivos e dificultades económicas, aínda que os Piratas van terceiros na segunda división e ameazan con desembarcar o ano que vén na Bundesliga.
De feito, nada hai máis punk que estragar unha posta de longo. Esta tempada o Alemannia Aachen estreaba o seu flamante e carísimo novo estadio en Aquisgrán. Na estrea na 2ª división recibiron a visita dos macarras de camisolas marróns… nos anuarios do Alemannia constará que na estrea oficial do seu estadio Tivoli no 2009 pasou un ciclón con bandeira corsaria e lles espetou un 0-5. Sen piedade.
Se non acadan o ascenso, tanto ten. Por iso nos gusta o fútbol e o St. Pauli, porque non nos gustan os vellos millonarios nin os novos, gústannos os Piratas do peirao.
A frase que introduce esta postaxe vén a conto a que esta anotación sobre o Sankt Pauli non vai superar, nin vai tentalo sequera, á do magnífico Diarios de Fútbol, de onde tirei moita da información de aquí, xunto coa Santa Güiquipedia. Se vos interesa o tema, recoméndovos a visita do primeiro.
Anotación adicada a Mario, que hai mooooito tempo que ma suxeriu.
Chove en Ningures (pechado) 
“O espíritu do rock&roll feito equipo de fútbol”, iso din. Chámame bastante a atención como, sendo un clube pequeno, venden merchandising a dar polo saco. É doado ver pola rúa a xente que leva camisolas e suadoiros negros coa calaveira, as tibias e a inscripción debaixo de “ST.Pauli”.
GústameGústame
Porque a verdade é que o merchandising é atractivo, é algo moi de moda, non só do típico afeizoado futboleiro. Claro que aquí vense máis camisetas do FC Bayern, é case coma unha cousa nacional bávara, como o Barça na Cataluña. Aburrido.
E a conexión rockeira está aí, xente coma os Die Ärzte (son unhas lendas aquí), ou de fóra de Xermania coma Turbonegro, Asian Dub Fundation, etc, son fans do St. Pauli.
GústameGústame